Ευτυχώς που το ζήτημα μπαίνει με μια επαναλαμβανόμενα διατυπούμενη προϋπόθεση:
Ότι «η γεωθερμία θα προχωρήσει μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του λαού της Μήλου».
Αν και η τόση αυτοπεποίθηση παραξενεύει , εμείς, σαν καλός και ώριμος λαός, οφείλουμε να μελετηθούμε και να αποκτήσουμε μία γνώμη. Θετική ή αρνητική. Πάντως μία γνώμη υπεύθυνη, στηριγμένη σε πραγματική σύγχρονη γνώση κι όχι σε προκαταλήψεις και σε φαντάσματα του παρελθόντος. Γι αυτό συνάξεις σαν και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ της 20. 10. 08, που έχουν χαρακτήρα γενικής ενημέρωσης επί του θέματος και όχι πραγμάτευσης κάποιας συγκεκριμένης πρότασης, που άλλωστε δεν έχει γνωστοποιηθεί επίσημα ακόμη, έχουν αξία γιατί κάτι μας μαθαίνουν, λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμο – θα δείξει - για φτιάξουμε γνώμη.
Αυτά που θέλουμε να μάθουμε είναι οι αντικειμενικές και υπεύθυνες απαντήσεις στα ερωτήματα που μας τυραννούν σχετικά με το θέμα.
Υπάρχουν τρεις διαδοχικές δέσμες ερωτημάτων:
Πρώτη δέσμη:
Είναι σε θέση η διατιθέμενη σήμερα τεχνογνωσία και τεχνολογία να εγγυηθεί μια απόλυτα ελεγχόμενη διαχείριση του γεωθερμικού υγρού, τιθασευμένου και χωρίς καθόλου παρενέργειες; (βλαπτικά αέρια, καθιζήσεις, σεισμογένεια κλπ). Και αυτό όχι γενικά, αλλά για το συγκεκριμένο πεδίο, το συγκεκριμένο υδροθερμικό υλικό της Μήλου με τα συστατικά του και τις ιδιομορφίες του, καθώς επίσης όχι για μια σχετικά μικρή εγκατάσταση αλλά κλίμακας μεταξύ 100 και 200 μεγαβάτ; Πώς θα εξασφαλισθεί ότι δεν θα γίνει το νησί πεδίο δοκιμών των σχετικών τεχνολογιών κατά την πολυετή σταδιακή διαδικασία – βλέπε περιπέτεια – ανάπτυξης του όλου σχεδίου κι οι κάτοικοί του τα πειραματόζωα για την βαθμιαία απόκτηση της απαιτούμενης τεχνογνωσίας και πείρας; Πως θα ασφαλισθεί το εγχείρημα για ζημιές προς τρίτους; Και πάμπολλα άλλα συναφή ερωτήματα.
Εάν υποθέσουμε ότι όλα αυτά μπορούν να απαντηθούν με έναν πειστικά ικανοποιητικό τρόπο, τότε περνάμε στη δεύτερη δέσμη ερωτημάτων.
Δεύτερη δέσμη:
Έστω ότι παράγεται όλη αυτή η ηλεκτρική ενέργεια – υπερδεκαπλάσια της κλίμακας των αναγκών του νησιού. Χρειαζόμαστε 10 μεγαβάτ, θα έχουμε 120 ως 200. Τι θα την κάνουμε; Θα μπαίνει σ’ ένα καλώδιο να φεύγει για τις άλλες Κυκλάδες ή θα γίνει, εδώ, πόλος έλξης ενεργοβόρων βιομηχανιών και λοιπών ρυπαινουσών δραστηριοτήτων, μετατρέποντας τον παράδεισό μας σε γκρίζα βιομηχανική περιοχή; Πώς θα προασφαλισθεί εξαρχής θεσμικά ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο; Τι δικαίωμα βέτο θα μας παρέχεται - μέσα σε μια θεσμική συμφωνία διαχείρισης στην οποία θα είναι απαραίτητο να συμμετέχει η Μήλος – για την αποτροπή επιβολής απαράδεκτων για την τοπική ανάπτυξη σχεδίων και εξελίξεων στο μέλλον; Πρέπει να προβλέψουμε και να δεσμεύσουμε εξ αρχής. Τώρα, που θέλουν τη συναίνεσή μας.
Εάν υποθέσουμε ότι και αυτά μπορούν να απαντηθούν με έναν πειστικά ικανοποιητικό τρόπο, τότε περνάμε στην τρίτη δέσμη ερωτημάτων.
Τρίτη δέσμη:
Και γιατί να θελήσουμε να γίνουν όλα αυτά; Απλά από υποχρέωση συμμετοχής στις ανάγκες της χώρας για ενεργειακή διαφοροποίηση προς τις ανανεώσιμες πηγές; Δε σφάξανε. Είμαστε αρκετά θυμωμένοι με την κεντρική διοίκηση – χωρίς πλοία, χωρίς αεροδρόμιο, χωρίς, χωρίς, χωρίς….- για να αισθανόμαστε ότι χρωστάμε. Άρα η Τρίτη δέσμη ερωτημάτων συμποσούται στο : Τι έχουμε να κερδίσουμε; Κι αν δεν πάθουμε κάτι χοντρό, η ύπαρξη της τεράστιας εγκατάστασης θα επηρεάζει καταλυτικά την αισθητική, τον χαρακτήρα και τον χαρακτηρισμό του νησιού μας! Ποια θα είναι τα αντισταθμιστικά οφέλη; Χειροπιαστά, όχι αοριστολογική αναφορά σε ποικίλες δυνατότητες. Πώς συγκεκριμένα το εγχείρημα αυτό θα παράσχει ένα μέλλον καλύτερο από το υφιστάμενο παρόν, για όλους και για τον καθένα, ώστε να το προτιμήσουμε;
Οι παραπάνω τρεις δέσμες ερωτημάτων πρέπει να απαντηθούν όλες πειστικά και απολύτως ικανοποιητικά από όποιους θα ήθελαν να μετακινήσουν τους Μηλιούς από την αρνητική τους προδιάθεση και τη δυσπιστία για τη Γεωθερμία Υψηλής Ενθαλπίας. Και οι απαντήσεις αυτές πρέπει να σεβαστούν δυο πολύ καίρια σημεία:
Πρώτον:
Δε μπορεί να είναι προφορικές, σε καφενειακού τύπου συνάξεις, όπου μόνο το μπάχαλο κι ο λαϊκισμός θα επικρατούν. Οφείλουν να έχουν τη μορφή έντυπων σοβαρών μελετών – τεχνικών, περιβαλλοντικών, οικονομικών, κοινωνικών κλ –όπως γίνεται άλλωστε για κάθε σοβαρό έργο - που θα συναποτελούν μια υπεύθυνη και δεσμευτική ολοκληρωμένη έντυπη πρόταση που θα κατατεθεί από τους φορείς του εγχειρήματος και θα μελετηθεί σοβαρά από τους φορείς της Μήλου ώστε να αποτελέσει τη βάση για μια σοβαρή διαπραγμάτευση κι όχι για μία χάβρα. Είναι ό μόνος δρόμος συνομιλίας. Αλλιώς: αδιέξοδο από χέρι.
Δεύτερον:
Θα πρέπει να μιλάμε μόνο με βάση το τελικό μέγεθος του έργου και όχι για το πρώτο ή δεύτερο βήμα του. Θα πρέπει να ξέρουμε τι θα μας συμβαίνει τελικά, γιατί μόνο με τη γνώση της τελικής οριστικής κατάστασης θα είναι σωστό να κάνουμε την επιλογή μας. Έτσι δεν θα πρέπει να μας ενδιαφέρει καν να συζητήσουμε ενδεχόμενη πρόταση που θα περιορίζεται μόνο σε κάποια αρχική μικρή – πιλοτική - μονάδα και για μετά στο βλέποντας και κάνοντας. Θα ήταν άκρως απατηλό. Δεν θα πρέπει να συγκατανεύσουμε στο άνοιγμα αυτής της πόρτας χωρίς να έχουμε μια πλήρη γνώση και επίγνωση όλου του δρόμου που επιφυλάσσεται από πίσω της.
Νομίζω ότι τα παραπάνω συνιστούν τα κομβικά σημεία ενός δρόμου προσέγγισης του θέματος της Γεωθερμίας Υψηλής Ενθαλπίας στη Μήλο τόσο για τους ενδεχόμενους εγχειρηματίες όσο και για τον λαό της Μήλου, του οποίου η γνώμη θα κρίνει την τύχη του εγχειρήματος.
Και, για να επανέλθουμε στο σημείο που αρχίσαμε, σε αυτήν την παράξενα αισιόδοξη δήλωση ότι «η γεωθερμία θα προχωρήσει μόνο με τη "σύμφωνη γνώμη" του λαού της Μήλου»: Τι σκέψεις αλήθεια σας γεννά η ιδέα, που έπεσε από πλευράς Δήμου περί το τέλος της σύναξης, ότι δηλαδή θα μπορούσε να εκφρασθεί η γνώμη αυτή του λαού μέσα από ένα δημοψήφισμα; Δεν νομίζετε ότι θα πρόκειται για μια μεθόδευση που αφενός θα επέτρεπε στην τοπική αυτοδιοίκηση να "νίψει τας χείρας της" και να αντιπαρέλθει την ευθύνη μιας στιβαρής απόφασης, και που αφετέρου θα έδινε στους εγχειρηματίες ένα προφανές αβαντάζ για τη "σύμφωνη γνώμη", οφειλόμενο στις ειδικές εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στο νησί;
Ότι «η γεωθερμία θα προχωρήσει μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του λαού της Μήλου».
Αν και η τόση αυτοπεποίθηση παραξενεύει , εμείς, σαν καλός και ώριμος λαός, οφείλουμε να μελετηθούμε και να αποκτήσουμε μία γνώμη. Θετική ή αρνητική. Πάντως μία γνώμη υπεύθυνη, στηριγμένη σε πραγματική σύγχρονη γνώση κι όχι σε προκαταλήψεις και σε φαντάσματα του παρελθόντος. Γι αυτό συνάξεις σαν και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ της 20. 10. 08, που έχουν χαρακτήρα γενικής ενημέρωσης επί του θέματος και όχι πραγμάτευσης κάποιας συγκεκριμένης πρότασης, που άλλωστε δεν έχει γνωστοποιηθεί επίσημα ακόμη, έχουν αξία γιατί κάτι μας μαθαίνουν, λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμο – θα δείξει - για φτιάξουμε γνώμη.
Αυτά που θέλουμε να μάθουμε είναι οι αντικειμενικές και υπεύθυνες απαντήσεις στα ερωτήματα που μας τυραννούν σχετικά με το θέμα.
Υπάρχουν τρεις διαδοχικές δέσμες ερωτημάτων:
Πρώτη δέσμη:
Είναι σε θέση η διατιθέμενη σήμερα τεχνογνωσία και τεχνολογία να εγγυηθεί μια απόλυτα ελεγχόμενη διαχείριση του γεωθερμικού υγρού, τιθασευμένου και χωρίς καθόλου παρενέργειες; (βλαπτικά αέρια, καθιζήσεις, σεισμογένεια κλπ). Και αυτό όχι γενικά, αλλά για το συγκεκριμένο πεδίο, το συγκεκριμένο υδροθερμικό υλικό της Μήλου με τα συστατικά του και τις ιδιομορφίες του, καθώς επίσης όχι για μια σχετικά μικρή εγκατάσταση αλλά κλίμακας μεταξύ 100 και 200 μεγαβάτ; Πώς θα εξασφαλισθεί ότι δεν θα γίνει το νησί πεδίο δοκιμών των σχετικών τεχνολογιών κατά την πολυετή σταδιακή διαδικασία – βλέπε περιπέτεια – ανάπτυξης του όλου σχεδίου κι οι κάτοικοί του τα πειραματόζωα για την βαθμιαία απόκτηση της απαιτούμενης τεχνογνωσίας και πείρας; Πως θα ασφαλισθεί το εγχείρημα για ζημιές προς τρίτους; Και πάμπολλα άλλα συναφή ερωτήματα.
Εάν υποθέσουμε ότι όλα αυτά μπορούν να απαντηθούν με έναν πειστικά ικανοποιητικό τρόπο, τότε περνάμε στη δεύτερη δέσμη ερωτημάτων.
Δεύτερη δέσμη:
Έστω ότι παράγεται όλη αυτή η ηλεκτρική ενέργεια – υπερδεκαπλάσια της κλίμακας των αναγκών του νησιού. Χρειαζόμαστε 10 μεγαβάτ, θα έχουμε 120 ως 200. Τι θα την κάνουμε; Θα μπαίνει σ’ ένα καλώδιο να φεύγει για τις άλλες Κυκλάδες ή θα γίνει, εδώ, πόλος έλξης ενεργοβόρων βιομηχανιών και λοιπών ρυπαινουσών δραστηριοτήτων, μετατρέποντας τον παράδεισό μας σε γκρίζα βιομηχανική περιοχή; Πώς θα προασφαλισθεί εξαρχής θεσμικά ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο; Τι δικαίωμα βέτο θα μας παρέχεται - μέσα σε μια θεσμική συμφωνία διαχείρισης στην οποία θα είναι απαραίτητο να συμμετέχει η Μήλος – για την αποτροπή επιβολής απαράδεκτων για την τοπική ανάπτυξη σχεδίων και εξελίξεων στο μέλλον; Πρέπει να προβλέψουμε και να δεσμεύσουμε εξ αρχής. Τώρα, που θέλουν τη συναίνεσή μας.
Εάν υποθέσουμε ότι και αυτά μπορούν να απαντηθούν με έναν πειστικά ικανοποιητικό τρόπο, τότε περνάμε στην τρίτη δέσμη ερωτημάτων.
Τρίτη δέσμη:
Και γιατί να θελήσουμε να γίνουν όλα αυτά; Απλά από υποχρέωση συμμετοχής στις ανάγκες της χώρας για ενεργειακή διαφοροποίηση προς τις ανανεώσιμες πηγές; Δε σφάξανε. Είμαστε αρκετά θυμωμένοι με την κεντρική διοίκηση – χωρίς πλοία, χωρίς αεροδρόμιο, χωρίς, χωρίς, χωρίς….- για να αισθανόμαστε ότι χρωστάμε. Άρα η Τρίτη δέσμη ερωτημάτων συμποσούται στο : Τι έχουμε να κερδίσουμε; Κι αν δεν πάθουμε κάτι χοντρό, η ύπαρξη της τεράστιας εγκατάστασης θα επηρεάζει καταλυτικά την αισθητική, τον χαρακτήρα και τον χαρακτηρισμό του νησιού μας! Ποια θα είναι τα αντισταθμιστικά οφέλη; Χειροπιαστά, όχι αοριστολογική αναφορά σε ποικίλες δυνατότητες. Πώς συγκεκριμένα το εγχείρημα αυτό θα παράσχει ένα μέλλον καλύτερο από το υφιστάμενο παρόν, για όλους και για τον καθένα, ώστε να το προτιμήσουμε;
Οι παραπάνω τρεις δέσμες ερωτημάτων πρέπει να απαντηθούν όλες πειστικά και απολύτως ικανοποιητικά από όποιους θα ήθελαν να μετακινήσουν τους Μηλιούς από την αρνητική τους προδιάθεση και τη δυσπιστία για τη Γεωθερμία Υψηλής Ενθαλπίας. Και οι απαντήσεις αυτές πρέπει να σεβαστούν δυο πολύ καίρια σημεία:
Πρώτον:
Δε μπορεί να είναι προφορικές, σε καφενειακού τύπου συνάξεις, όπου μόνο το μπάχαλο κι ο λαϊκισμός θα επικρατούν. Οφείλουν να έχουν τη μορφή έντυπων σοβαρών μελετών – τεχνικών, περιβαλλοντικών, οικονομικών, κοινωνικών κλ –όπως γίνεται άλλωστε για κάθε σοβαρό έργο - που θα συναποτελούν μια υπεύθυνη και δεσμευτική ολοκληρωμένη έντυπη πρόταση που θα κατατεθεί από τους φορείς του εγχειρήματος και θα μελετηθεί σοβαρά από τους φορείς της Μήλου ώστε να αποτελέσει τη βάση για μια σοβαρή διαπραγμάτευση κι όχι για μία χάβρα. Είναι ό μόνος δρόμος συνομιλίας. Αλλιώς: αδιέξοδο από χέρι.
Δεύτερον:
Θα πρέπει να μιλάμε μόνο με βάση το τελικό μέγεθος του έργου και όχι για το πρώτο ή δεύτερο βήμα του. Θα πρέπει να ξέρουμε τι θα μας συμβαίνει τελικά, γιατί μόνο με τη γνώση της τελικής οριστικής κατάστασης θα είναι σωστό να κάνουμε την επιλογή μας. Έτσι δεν θα πρέπει να μας ενδιαφέρει καν να συζητήσουμε ενδεχόμενη πρόταση που θα περιορίζεται μόνο σε κάποια αρχική μικρή – πιλοτική - μονάδα και για μετά στο βλέποντας και κάνοντας. Θα ήταν άκρως απατηλό. Δεν θα πρέπει να συγκατανεύσουμε στο άνοιγμα αυτής της πόρτας χωρίς να έχουμε μια πλήρη γνώση και επίγνωση όλου του δρόμου που επιφυλάσσεται από πίσω της.
Νομίζω ότι τα παραπάνω συνιστούν τα κομβικά σημεία ενός δρόμου προσέγγισης του θέματος της Γεωθερμίας Υψηλής Ενθαλπίας στη Μήλο τόσο για τους ενδεχόμενους εγχειρηματίες όσο και για τον λαό της Μήλου, του οποίου η γνώμη θα κρίνει την τύχη του εγχειρήματος.
Και, για να επανέλθουμε στο σημείο που αρχίσαμε, σε αυτήν την παράξενα αισιόδοξη δήλωση ότι «η γεωθερμία θα προχωρήσει μόνο με τη "σύμφωνη γνώμη" του λαού της Μήλου»: Τι σκέψεις αλήθεια σας γεννά η ιδέα, που έπεσε από πλευράς Δήμου περί το τέλος της σύναξης, ότι δηλαδή θα μπορούσε να εκφρασθεί η γνώμη αυτή του λαού μέσα από ένα δημοψήφισμα; Δεν νομίζετε ότι θα πρόκειται για μια μεθόδευση που αφενός θα επέτρεπε στην τοπική αυτοδιοίκηση να "νίψει τας χείρας της" και να αντιπαρέλθει την ευθύνη μιας στιβαρής απόφασης, και που αφετέρου θα έδινε στους εγχειρηματίες ένα προφανές αβαντάζ για τη "σύμφωνη γνώμη", οφειλόμενο στις ειδικές εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στο νησί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου